مثل بغـض از وسط حـنجره برخاسته‌ایم            همچو اشک از غم یک خاطره برخاسته‌ایم
با دو صد حاجت و درد و گره برخاسته‌ایم            بـه هـواى حـرم سـامــره بـرخـاسـتـه‌ایـم

روضۀ غـربت تـو حـال عـجـیـبـى دارد
هرکه نامش حسن است ارث غریبى دارد
جان به قربان دلت جان به فـداى سر او            فـرق ها داشـت نـگـاه تو و چـشـم تـر او
که تـفاوت بکند، هـمسرتو … هـمسر او            طعـنه بـسـیـار شـنـیـده دل غـم پـرور او
حسن سامره صحن حرمت محترم است
حسنى بین بقیع است که او بی‌حرم است
یاحـسن، آه تـو پـرداخـتـنـى مـی‌خـواهـد            یا حسن، داغ تو بر سـر زدنى می‌خواهد
یا حسن، نام تو دور از وطنى می‌خواهد            یا حسن، روضۀ تو سوخـتـنى می‌خواهد
دل تو تنگ مدیـنه است که دلگـیر شدى
مادرى هستى عـزیزم تو اگر پـیر شدى
خانه کوچک تو هیچ کم از زندان نیست            خالى از آمدن و رفـتـن زنـدانـبان نیست
بین یک مشت نگهبان که بوى ایمان نیست            زنـدگى با زن و بچه بـخـدا آسـان نیست
خانه‌ات امنیت از دست نگهبانان داشت؟
واقعاً ایـمـنى از حـمله نـا اهـلان داشت؟

قسمت این بود از این داغ تو را هم دادند            به تو هم مـوى سپـیدى و قـدى خم دادند
در جـوانى پـسـر فـاطـمـه را سَـم دادنـد            به لـب خـشـک تو از جـام مُـحـرّم دادند
عطش پیکـر مسـمـوم تو می‌گفت حسین
نفس تـشـنۀ حـلقـوم تو می‌گـفـت حـسـین
پـسرى داشـتى و آب به لبهاى تو ریخت            لحظه تشنگی‌ات گریه به غمهاى تو ریخت
اشک بالاى سر پیکـر تـنهاى تو ریخت            خاکها بر سرش از ماتم عظماى تو ریخت
روى زانوى پسر بودى و عطشان نشدى
حسن فاطمه صد شکر که عریان نشدى
پـسـرى داشـتـى و زود کــفـن کـرد تـرا            کفن فـاخـر و شـایـسـته به تـن کـرد تـرا
درخـور شـأن تو تـشـیـیع بـدن کـرد ترا            تیربـاران چه کسى مثل حـسن کرد ترا؟
نیـتـم بـود حـسـیـن و ز کـفـن مـی‌گـفـتـم
نـاخـودآگـاه هـمـش یـاد حـسـن مـی‌افـتـم